Het begint zwaar te wegen.

Precies 71 dagen zijn we "feitelijk" gescheiden. Hendrik in Frankrijk, ik hier in België. Af en toe eens een blitsbezoekje. Maar meestal zijn we op onszelf aangewezen. Koken, wassen, plassen : we doen het elk op onze eigen manier en op onze eigen plek. Beslissingen nemen doen we nog wel samen. (Skype doet daarbij zijn duit in het zakje, gelukkig maar). Maar op sommige momenten heb je elkaar toch even lijfelijk nodig. Een woordje van troost na een trieste dag, een schouderklopje, samen lachen om iets leuks. Het is nu even allemaal "op afstand" en via het cybermedium. Spannend in het begin, jawel.

Maar nu ik mijn ontslag heb gegeven op mijn werk, wil ik dat de tijd vlugger voorbijgaat, zodat ik ook naar ginder kan en  mijn draai en kameraad  kan vinden. 3 maanden opzegperiode moet ik doorworstelen. Mét de belofte dat ik eerder wegkan, als mijn baas een geschikte opvolgster of opvolger kan vinden. Eén maand moet voldoende zijn om iemand in te werken.

  Wie wil mijn job overnemen ????????.......

Dus iedere dag kom ik hoopvol op het werk. Elke dag hoop ik dat er een nieuwe boekhoudster klaar staat in Hotel Beveren. Maar daar komt niet zo vlug schot in. De baas heeft nl. de werkuren op de boekhouding teruggeschroefd van 30 uren per week naar 24 uren. En daar wringt natuurlijk het schoentje... Welke jonge dame of jonge heer wil tegenwoordig nog een parttime-job ? De meeste jonge mensen willen voltijds werken. Kwestie van alle rekeningen vlot te kunnen blijven betalen.

Men zegge het dus voort ... in Hotel Beveren is een vacature voor een parttime boekhoudster ! Massaal solliciteren aub !

Zodat ik wat vlugger dan gepland aan mijn leven bij Hendrik in de Aude kan beginnen...